Dankzij zijn oom heeft de geboren Deen bijna altijd nauwe banden gehad met Bordeaux. Sisseck zoog de kennis van Peter Vinding-Diers anderhalf jaar lang op als een spons. Deze tijd, waarin hij de verschillende Bordeaux-wijnstijlen van binnen en buiten leerde kennen, zou later zijn eigen stijl als wijnmaker vormen. Maar in 1984 keerde de jongeman eerst terug naar Kopenhagen, waar hij landbouw studeerde en landbouwingenieur werd, voordat hij een tijdje naar Californië verhuisde, waar hij op de Simi wijnmakerij werkte met oenologe Zelma Long. Ook zij zou later een legende worden. Maar voordat ze definitief furore maakte bij Simi, keerde Peter Sisseck terug naar Bordeaux. Deze keer tekende hij bij Château de Landiras in Graves, waar zijn oom nu de oenoloog was. Hier verfijnde Sisseck eindelijk zijn vaardigheden als wijnmaker.

En toen kwam het noodlottige jaar 1990, toen Sisseck daadwerkelijk wilde terugkeren naar Californië. Naar Ridge Vineyards, om precies te zijn. Zijn droom was om op een dag verantwoordelijk te zijn voor een wijnicoon als Monte Bello - de grote Bordeaux blend uit de Nieuwe Wereld. Zijn sollicitatie bij Paul Draper was nog maar net verstuurd of er kwam een aanvraag binnen die het leven van Peter Sisseck voorgoed zou veranderen. Het kwam van de Hacienda de Monasterio in de Ribera del Duero. Hem werd gevraagd of hij zich kon voorstellen om het wijnhuis opnieuw op te bouwen als technisch directeur. Sisseck aarzelde geen seconde. Het was precies het soort uitdaging waar hij naar op zoek was!

Dus Tempranillo in plaats van Cabernet Sauvignon! Sisseck verhuisde naar Spanje - en kwam meteen in een niet zo aangename realiteit terecht. De Hacienda de Monasterio, gelegen tussen Pesquera en Valbuena de Duero, had in 1990 slechts één wijngaard. Er was noch geld noch voldoende technologie om de wijnmakerij snel naar een hoger niveau te tillen. Maar de Spanjaarden waren erg gastvrij voor Peter Sisseck. En misschien nog belangrijker, de jonge oenoloog werd meteen verliefd op het potentieel van de rode druivensoort Tempranillo. Gaandeweg vond hij wijngaarden die aan zijn eisen voldeden en breidde hij de Hacienda de Monasterio, waarvan hij vandaag de dag nog steeds de manager is, uit tot een indrukwekkende 78 hectare wijngaard.

Slechts twee jaar na zijn aankomst in de Duero volgde het volgende moment van lotsbestemming voor Peter Sisseck. In de La Horra regio ontdekte hij twee kleine wijngaarden in San Cristobal en Barrosso met 70 jaar oude Tempranillo wijnstokken die nog nooit in hun leven bemest of bestreden waren omdat de boeren in de regio zich simpelweg geen synthetische gewasbescherming konden veroorloven. Sisseck kocht beide percelen. Maar niet voor de Hacienda de Monasterio, maar voor zichzelf. Deze oude en onbeïnvloedbare wijnstokken waren precies wat hij zocht om zijn eigen ding te doen. Hij was er zeker van dat de weinige druiven een uitstekende kwaliteit wijn zouden opleveren. Toen, in 1995, kwam de zekerheid: ja, de wijn die hij van de druiven maakte was goed. Echt, echt goed. Hij gaf het de naam Pingus - zijn eigen bijnaam uit zijn schooltijd. Maar toen kwam er een bittere teleurstelling

Nog voordat hij de eerste oogst bottelde, bood hij 4.000 flessen aan een Spaanse wijnhandelaar aan. Maar die wilde de wijn niet. De prijs was veel te hoog - en hij wilde dit afschuwelijke bedrag niet aan een Deen betalen. Auw! Maar Peter Sisseck was vast overtuigd van de kwaliteit van Pingus. Maar wat moest hij doen als niemand hem wilde verkopen? Hij raadpleegde zijn oom in Bordeaux. Ook hij was enthousiast over de kwaliteit. Net als andere familieleden en vrienden in de Bordelais.

Samen besloten ze dat de Pingus en primeur moest worden aangeboden. Met andere woorden, de wijn moest worden verkocht voordat hij werd gebotteld. En dat voor 135 francs per fles - het equivalent van 20,60 euro. Een absoluut koopje als je bedenkt dat de wijn al snel meer dan 800 euro zou kosten - en nog steeds kost. Dit maakte Pingus jarenlang de duurste Spaanse wijn ooit. Maar hoe kwam deze snelle waardestijging en de hype rond de groei zo goed als van de ene dag op de andere tot stand? Twee heel bijzondere omstandigheden zijn hiervoor verantwoordelijk.

Ten eerste besloot Peter Sisseck om enkele vatstalen naar wijncritici te sturen. Het is algemeen bekend dat punten - vooral hoge - geen kwaad kunnen bij de marketing van een wijn. Eén fles werd ook naar Maryland in de Verenigde Staten gestuurd - naar niemand minder dan Robert Parker zelf. En hij was meteen onder de indruk. In zijn Wine Advocate schreef hij: "Ik meen het echt als ik zeg dat dit waarschijnlijk de beste jonge rode wijn uit Spanje is die ik ooit geproefd heb." Hij gaf de Pingus meteen 96-100 punten. En dat als vatproef! Korte tijd later gaf hij de gebottelde wijn een eindscore van 98 punten. De twee critici René Gabriel en Stephen Tanzer gaven de wijn zelfs hun hoogste scores. Dat was de geboorte van de Icoonwijn. Opeens wilde iedereen de Pingus. Peter Sisseck verkocht de eerste jaargang binnen twee dagen.

Van de 325 kisten zouden er 75 naar de Verenigde Staten verscheept worden. Maar het schip zonk voor de Azoren en de wijnen liggen nog steeds op de bodem van de Atlantische Oceaan. Dit was de geboorte van de legende die bekend staat als Pingus. Keer op keer kreeg dit icoon topcijfers van 's werelds wijncritici - en het is zeer gewild bij verzamelaars over de hele wereld.

Om aan de vraag te kunnen blijven voldoen, besloten Peter Sisseck en zijn importeur uit de Verenigde Staten een tweede wijn te maken: Flor de Pingus. In 1999 huurde hij de helft van de finca Villacreces, inclusief de kelder, en produceerde er tot 2003 het kleine broertje Pingus. Ondertussen richtte hij zijn eigen wijnhuis op, Dominio de Pingus, en kocht hij meer wijngaarden in La Horra. Hierdoor kon hij het productievolume van Flor de Pingus verhogen van 6.000 naar 100.000 flessen - waarbij de tweede wijn al meer dan 100 euro kost. Net als de Grand Vin straalt ook de Flor de Pingus een enorme kracht en elegantie uit met een indrukwekkende diepte. De schaarse steentonen met hun puristische, delicate precisie zijn echter voorbehouden aan de Pingus alleen.

Sisseck bottelt ook een kleine hoeveelheid van 280 flessen van een andere wijn exclusief voor zijn Amerikaanse importeur. Deze heet Amelia en komt van een klein perceel dat in 1895 is aangeplant. Net als alle andere wijngaarden van Peter Sisseck wordt ook dit perceel consequent volgens biodynamische principes verbouwd. De Pingus PSI wijn, die Peter Sisseck op de markt brengt onder het Bodegas y Viñedos Alnardo label, is niet zo exclusief als Pingus of Amelia, maar voldoet nog steeds aan de hoogste kwaliteitsnormen. De druiven zijn afkomstig van contractwijnboeren in het noorden en oosten van Aranda de Duero. Sisseck's eigenlijke bedoeling achter de wijn was om de oude wijnstokken van de regio te redden door de wijnboeren een economisch perspectief te bieden.

Tot op de dag van vandaag betaalt hij niet alleen goede prijzen voor de druiven, maar adviseert hij de families ook met zijn opgebouwde expertise. Hij richtte zelfs een wijnbouwschool op speciaal om zijn expertise door te geven. Vandaag de dag bewerken 500 wijnboeren 841 percelen voor het PSI, waarvan elk jaar 320.000 flessen op de markt worden verkocht tegen een zeer eerlijke prijs. De wijn zelf schittert met een typische fruitigheid van Tempranillo, die gepaard gaat met een enorme diepte en concentratie dankzij de oude wijnstokken.

Ondanks zijn sterke betrokkenheid bij de Ribera del Duero heeft Peter Sisseck door de jaren heen ook nauwe contacten onderhouden met Bordeaux. Niet in de laatste plaats vanwege zijn oom. Hij bleef ook zijn Pingus presenteren aan internationale experts tijdens de En Primeur-week aldaar. Hij was en is nog steeds goed bevriend met Jean-Luc Thunevin van Château Valandraud. Thunevin wordt beschouwd als een van de grote pioniers van de zogenaamde Garagiste-beweging in Saint-Émilion, die tegelijk met Pingus een sensatie veroorzaakte. Peter Sisseck voelde zich altijd aangetrokken tot de Bordelais.

Geen wonder dat hij er sinds 2010 als oenoloog werkt. Sindsdien runt hij Château Rocheyron in Saint-Christophe-des-Bardes in de appellation Saint-Émilion samen met de Zwitser Silvio Denz, die hij leerde kennen in zijn rol als oenoloog-consultant bij het Catalaanse wijndomein Clos d'Agon. Voor Sisseck was dit de vervulling van nog een passie. Namelijk het produceren van een klassieke groei die volledig is toegewijd aan de Bordeaux-traditie met al zijn smaken. De elegante en precieze Sisseck-signatuur is echter bij elke slok herkenbaar.

Nu ontbrak er nog maar één ding aan het repertoire van Peter Sisseck. Een witte wijn. Want al zijn iconen waren steevast rode wijnen. Volgens Sisseck heeft een witte wijn het juiste terroir nodig. En dat was voor zijn project in de Ribera del Duero niet te vinden. In Jerez echter wel. Je raadt het al: Sisseck wilde een sherry maken! In 2017 sloeg hij de handen ineen met Carlos del Rio González-Gordon van de González Blass sherrydynastie, met wie hij sinds 1992 ook de Hacienda de Monasterio runt. De twee wijnlegendes kochten ongeveer tien hectare wijngaarden in Pago Balbaína, niet ver van El Puerto de Santa Maria, en namen de Fino Camborio solare over van Angel Zamorano van Bodegas Juan Piñero.

De oenologische adviseur is de legendarische Ramiro Ibáñez, die de beste 65 botas selecteerde voor de creatie van de nieuwe Fino Camborio. In 2020 werd de eerste Sherry Dino Via Corrales van het gezamenlijke project, dat nu Bodega San Francisco Javier heet, op de markt gebracht - en hij scoorde meteen 96 Parkerpunten. Zoals je kunt zien: Of het nu gaat om Ribera del Duero, Jerez of Bordeaux, sherry of rode wijn - Peter Sisseck doet het gewoon niet half!